Kiedy można negocjować parametry inwestycji

Omawiany w poniedziałek najnowszy projekt Stonogi miał na celu jedynie przedstawienie, jak w Polsce w sposób zgodny z prawem robić szybki biznes. Ale biznes, który raczej należałoby wpakować do  kategorii HYIP czyli High Yield Investment Program.

Wysokodochodowe programy inwestycyjne są z pewnością pociągające, ale na blogu PP3 nie omawiam inwestycji do jakich namawia Stonoga. Nie zakładamy jak prezes Uboat Line, że: z góry trzeba zakładać wyrzucenie w błoto 5.000.000 zł albo tu będzie zysk ogromny, albo całkowita klapa.

Jeżeli angażujemy w coś nasze środki, to z jednej strony musi to być zgodne z prawem, a z drugiej w naszym odczuciu bezpieczne. Najlepiej jeśli znamy osobę przedsiębiorczą z pierwszej ręki, która ma dryg do biznesu i będzie go rozwijać.


Przykład Stonogi pokazuje, że ludzie interesu nie zakładają jednej spółki, lecz dużą ich ilość. Potwierdza to zresztą Mike Michałowicz w swoim Start Up bez pieniędzy o czym pisałem w artykule Kto chce 100 zł czyli start up z wykopem. Ważne jednak by takie osoby podchodziły do biznesu poważnie, a nie mówiąc jak wypali to fajnie, a jak nie to będzie nowy.

Negocjowanie parametrów jako część rurociągu Pabla

  Tak się składa, że znam osoby zakładające start-upy pierwszej ręki. Nie chodzi tu jednak o spółeczki, które mają pomysł na biznes i albo on wypali albo nie. Wiadomo bowiem, że ze start upów zaledwie 1 spółka na 10 odnosi duży sukces, 2-3 umiarkowany sukces zaś 5-6 to po prostu klapa.

Takie klasyczne bazowanie na całkowitych start upach jest bardzo ryzykowne. Owszem można bazować na doświadczeniu spółek typu Venture Capital, o którym dużo już pisałem na blogu. Ale trzeba pamiętać, że jest to pośrednik, który dla siebie zgarnia gros zysków, a inwestorom daje tylko jego znikomą część.

Mam tu raczej na uwadze innego typu start upy. Takie, które działają według sprawdzonego modelu, który działa i generuje zyski i co więcej nie korzysta z pośrednictwa spółek Venture Capital.

Weźmy dal przykładu osobę, która otwiera sklep czy restaurację, bo chce spróbować swoich sił w biznesie. Jeśli jest to zwykły start up, prawdopodobieństwo klapy jest olbrzymie.  Z jednej strony olbrzymia konkurencja na rynku, z drugiej brak doświadczenia czynią przedsięwzięcie ryzykownym.

Inna sprawa jeśli ktoś posiada już sklep na tyle rentowny, że opłaca mu się założyć drugi, czy trzeci. Taka osoba posiada już doświadczenie, a co więcej koszta działalności kolejnych punktów sprzedażowych minimalizuje koszta. W końcu transport może się odbywać jednorazowo do trzech punktów zamiast dotowarowywać jeden tylko punkt.

Jeżeli kupujemy obligacje, jakie oferuje nam np. spółka venture capital, dostajemy sztywne parametry do wglądu i albo nam się podobają albo nie. Nie mamy jednak możliwości negocjacji, możemy jedynie porównywać oferty, przyglądać się finansom spółki i wybierać najlepsze.

W przypadku współfinansowania start upu, należącego do osoby przedsiębiorczej, która rozwija swój biznes, mamy prawo do stawiania i negocjowania warunków. Ta elastyczność powoduje, że jest to ciekawsza alternatywa do obligacji.

Po ustaleniu warunków pozostaje nam jeszcze prawna forma zawieranej umowy. Nie wchodzi bowiem w rachubę inwestycja na słowo. Do wyboru jest kilka możliwości, ale to już jest temat na osobny wpis.